هنوز ماجرای تفکیک جنسیتی در دانشگاه‌های ایران و بحث و جدل‌ها دربارۀ آن ادامه دارد اما گویا مجریان جداسازی قصد دارند همزمان وارد محیط‌های تازه شوند و همه جا را زنانه و مردانه کنند! صحبت‌هائی دربارۀ تفکیک جنسیتی مهد کودک‌ها مطرح شده است که گر چه بیشتر شوخی به نظر می‌رسد
اما با توجه به علاقۀ مسئولان جمهوری اسلامی به جدا کردن همۀ زنان از همۀ مردان باید دید سرنوشت این طرح به کجا می‌رسد؟ حالا صحبت از بیمارستان‌های تک جنسیتی است و قرار شده این طرح جدیتر از گذشته پیگیری و اجرا شود! ماجرای تفکیک جنسیتی در بیمارستان‌های ایران با انتخاب مرضیه وحید دستجردی به عنوان وزیر بهداشت جدیتر شد، البته کامران باقری لنکرانی وزیر بهداشت دولت نهم نیز بر دریافت خدمت از همجنس به عنوان حقوق بیماران تأکید داشت و عنوان کرده بود که طرح انطباق جنسیتی در بیمارستان های کشور در حال اجرا است و توسعۀ اجرای این طرح مد نظر وزارت بهداشت است، موضوع تفکیک جنسیتی بیمارستان‌های کشور نخستین بار در مجلس پنجم زمانی مطرح شد که مرضیه وحید دستجردی نمایندۀ این دورۀ مجلس و یکی از طراحان و طرفداران آن بود اما این طرح ناکام ماند تا یک بار دیگر در سال ۱۳۸۵ در هیأت دولت مطرح و تصویب شود، بر اساس همین سیاست بود که بیمارستان مهدیه به عنوان اولین بیمارستان تخصصی و فوق تخصصی ویژۀ زنان در سال ۸۶ دور جدید فعالیتش را آغاز کرد، این بار فقط برای بانوان! اما بعد از آن این طرح جز در چند بیمارستان تخصصی زنان جای دیگری اجرا نشد!
خواست زنان یا تحمیل شرایط؟
چند ماه پیش سیداحمد خاتمی عضو مجلس خبرگان در یک سخنرانی گفت: “بهترین کارها این است که امور مربوط به بانوان به خود آنها واگذار شود، این در شأن جامعۀ اسلامی نیست که روی تابلوئی بنویسند که آقای فلان متخصص بیماری زنان …” مراجعه به رساله‌‌های مراجع تقلید نشان می‌دهد تقریباً تمام آنها متفق‌‌القولند که مراجعۀ زن به پزشک مرد یا رادیولوژی، سونوگرافی، تزریقات و جراحی زنان با وجود پزشک زن اگر مستلزم نگاه یا لمس حرام است جایز نیست مگر این که به متخصص زن در انجام صحیح کار اعتماد نباشد و مرد حاذق‌تر باشد، در عین حال در باور عدۀ زیادی از مردم ایران حتی زنان مراجعه به پزشک زن اولویت دوم است و تنها در شرایطی صورت می‌گیرد که آن پزشک باتجربه و مشهور باشد، عده‌ای از زنان هم خودشان ترجیح می‌دهند به پزشک همجنس مراجعه کنند، بعضی به دلیل راحتی بیشتر در بیان مشکلات و بیماری‌هایشان، بعضی هم به دلائل صرفاً مذهبی.
مینا – ج ۳۴ساله می‌گوید: “در مورد بیماری‌های زنان خودم راحت‌ترم که پیش دکتر زن بروم اما در مورد بیماری‌های دیگر اول به تجربۀ پزشک فکر می‌کنم، اصرار زیادی روی مرد بودن دکتر ندارم و رفتن پیش دکتر مرد را هم گناه نمی‌دانم.” مرضیه – ک ۲۹ساله اما تنها به دکترهای زن مراجعه می‌کند: “برای معاینات زنانه اصلاً شوهرم اجازه نمی‌دهد پیش مرد بروم، در موارد دیگر تا جائی که ممکن باشد مشکلاتم را تحمل می‌کنم و تا وقتی مجبور نباشم پیش دکتر مرد نمی‌روم.” موافقان این طرح معتقدند ایجاد بیمارستان اختصاصی زنان خواستۀ پزشکان زن و بیماران است که دولت نهم به تصویب آن اقدام کرده است، آنها می‌گویند در برخی کشورهای اسلامی مثل عربستان سعودی بیمارستان اختصاصی وجود دارد و حتی در مکه و مدینه بیمارستان زنان در تمام بیماری‌ها از بیمارستان مردان جداست، در این بیمارستان‌ها تنها پزشکان و پرستاران زن فعالیت میکنند و بیماران زن پذیرفته می‌شوند.
تنگنای تخصص
در انعکاس نارضایتی عده‌ای از زنان در مراجعه به پزشکان مرد خبرگزاری فارس اول آبان ماه در گزارشی با اشاره به وضعیت نامناسب حجاب در بیمارستان‌ها عنوان کرد: “كمبود نیروی متخصص زن برای سونوگرافی و استفاده از نیروی مرد برای سونوگرافی بیماران زن، استفاده از كادر مرد در جراحی سزارین مادران باردار و كمبود نیروی متخصص زن در اورژانس‌ها از جمله نارضایتی‌های زنان هنگام مراجعه به بیمارستان است.” این خبرگزاری دولتی تأكید كرد كه علاوه بر رسیدگی نامناسب به بیماران کمبود پزشک متخصص زن و ارائۀ لباس نامناسب برای ورود به اتاق عمل نیز موجب اعتراض تعداد زیادی از زنان شده است، بیماری که برای درمان به بیمارستان مراجعه می‌کند توسط تعداد انبوهی از دانشجویان پسر بررسی می‌شود، بنابر این ترجیح می‌دهد دیگر برای درمان بیماری خود نزد پزشک مرد نرود، از این رو درمانش را به تأخیر می‌اندازد و در نهایت با مشکلات بیشتری مواجه می‌شود.
در مقابل خواست‌های مختلفی که در جامعه وجود دارد مخالفان اجرای چنین طرح‌هائی معتقدند توزیع امکانات به شکلی نیست که برای همه و در همۀ شهرها بتوان امکان انتخاب فراهم کرد، در بسیاری از شهرهای ایران هنوز متخصصان کافی در رشته‌های مختلف وجود ندارند چه رسد به این که برای هر کدام متخصص زن و مرد جدائی وجود داشته باشد، امکانات عمومی بهداشت و درمان هم آن قدر گسترده نیست که به سادگی بتوان برای زنان و مردان فضاهای جداگانه ایجاد کرد در حالی که بسیاری از شهرها بیمارستان مناسب ندارند و نیروی انسانی و امکانات درمانی دیگر در آنها ناکافی است چطور می‌توان بودجه و انرژی بهداشت و درمان کشور را صرف جدا کردن بیمارستان‌های زنان و مردان کرد؟ یک متخصص بیهوشی در یکی از بیمارستان‌های تهران که خواست نامش برده نشود می‌گوید: “در حال حاضر متخصص زن خوب زیاد داریم اما تعدادشان آن قدر زیاد نیست که بشود در همه جای ایران و حتی در تهران فضائی را تصور کرد که همۀ متخصصانش زن باشند، در حالی که در بعضی رشته‌ها اصلاً به خانم‌ها تخصص نمی‌دهند و سهمیه‌های ناعادلانه در گزینش متخصصان وجود دارد چطور توقع دارند زنان پزشک از نظر کمی و کیفی آن قدر رشد کرده باشند که بیماران زن مراکز تخصصی خودشان را داشته باشند؟”
این نکته حتی در زمان انتخاب خانم دستجردی به عنوان وزیر بهداشت از سوی نمایندگان مجلس مطرح شد، آن زمان حسینعلی شهریاری نایب رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس دربارۀ سیاست تفکیک جنسیتی گفته بود: “این که به اندازۀ کافی متخصص مرد و زن در تمام رشته‌های پزشکی داشته باشیم و فضای بیمارستان‌ها به گونه‌ای باشد که زنان بیمار به خاطر نبود پزشک زن سلامت خود را به خطر نیندازند لازم است اما تفکیک جنسیتی بیمارستان‌ها را با توجه به کمبود پزشک زن نمی‌توان برای همۀ مناطق اجرا کرد و فقط در نقاطی که امکان آن وجود دارد ایدۀ خوبی است.” ایرج خسرونیا رئیس جامعۀ پزشکان متخصص داخلی ایران هم دربارۀ تفکیک جنسیتی و نظر خانم دستجردی دربارۀ آن گفته بود: “این طرز تفکر مربوط به سال‌های دور بوده که او نمایندۀ مجلس بوده و حالا با قرار گرفتن در پست اجرائی شرایط فرق می‌کند، کمبود پزشک زن در شهرستان‌ها باعث می‌شود که نتوانیم چنین ایده و طرحی را اجرا کنیم.”
هر استان یک بیمارستان زنانه
در هفته‌های گذشته با اعلام این خبر که مرضیه وحید دستجردی سوم آبان ماه دربارۀ عدم رعایت موازین شرعی در محیط‌های بیمارستانی به مجلس گزارش می‌دهد بحث دربارۀ این موضوع دوباره بر سر زبان‌ها افتاد، سیامک مره‌صدق نمایندۀ اقلیت کلیمیان و عضو کمیسیون بهداشت گفت که مورد خاصی برای عدم رعایت مسائل شرعی در محیط‌های بیمارستانی پیش نیامده و قرار است تنها گزارشی در این مورد در کمیسیون بهداشت و درمان قرائت شود اما همین نماینده خبر داد که چون اصرار زیادی برای اجرای طرح کامل تفکیک جنسیتی وجود دارد بنا شده است برخی از بیمارستان‌های استان‌های کشور که دارای شرایط خاص هستند تفکیک جنسیتی شوند، بر اساس این طرح در شهرهائی که امکان اختصاص یک بیمارستان خاص برای زنان وجود داشته باشد این امکان ایجاد خواهد شد که زنان توسط همجنسان خود درمان شوند.
موافقان تفکیک جنسیتی معتقدند ایجاد بیمارستان اختصاصی زنان خواستۀ پزشکان زن و بیماران است که دولت نهم به تصویب آن اقدام کرده است، به دنبال این جلسه حسن امامی معاون درمان وزارت بهداشت از برنامه‌های این وزارتخانه برای تأسیس بیمارستان‌های تک جنسیتی خبر داد و البته تأکید کرد: “قصد زنانه یا مردانه کردن بیمارستان‌ها را نداریم، احداث بیمارستان های ویژۀ زنان طرحی است بر اساس درخواست جامعۀ زنان و ما نیز بر این اساس سعی کرده‌ایم در برنامه‌های خود با توجه به امکانات، زیرساخت‌ها و نیرو‌های متخصص اقدام به احداث بیمارستان‌های زنان کنیم.” با وجود این محمدرضا رضائی کوچی نایب رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس در گفتگو با خبرگزاری خانۀ ملت به برخی مشکلات پیش روی ایجاد بیمارستان‌های مخصوص بانوان اشاره کرده و گفته است: “بحث نیروی انسانی و کمبود پرستار و کادر خدماتی مهمترین مشکل تأسیس بیمارستان‌های تک‌جنسیتی است، در حال حاضر تعداد بیمارستان‌های دولتی و تحت نظر وزارت بهداشت جوابگوی این تعداد از بیماران زن و مرد نیست و زمانی که بیمارستان‌ها تک‌جنسیتی شوند به طور قطع وضعیت بدتر می‌شود.”
اتاق عمل اسلامی!
توسعۀ بیمارستان‌های زنانه در هر استان فاز نخست اجرای طرح تفکیک جنسیتی بیمارستان‌ها است و گویا پنج یا شش دانشگاه علوم پزشکی در استان‌ها اعلام آمادگی کرده‌اند تا این بیمارستان‌ها را در شهرهای بزرگ احداث کنند اما این تمام ماجرا نیست، همزمان با همۀ این بحث‌ها اکنون وضعیت لباس زنان بیمار در بیمارستان‌ها نیز به چالش کشیده شده است، مینو اصلانی مسئول بسیج جامعۀ زنان اعلام کرده است لباس‌هائی که بیماران زن در اتاق جراحی می‌پوشند مورد قبول و در شأن و تراز جمهوری اسلامی نیست! او روز سه شنبه ۱۰آبان به خبرگزاری فارس گفت که وضع لباس زنان بیمار، آزمایشگاه‌ها و اختلاط در بیمارستان‌ها رضایت‌بخش نیست و به این ترتیب به نظر می‌رسد که در کنار طرح تفکیک جنسیتی پای طرح حجاب و عفاف هم آرام آرام به بیمارستان‌ها باز می‌شود! مسئول بسیج جامعۀ زنان کشور گفته است: “این مطالبۀ زنان ماست که وقتی به بیمارستان مراجعه میکنند بتوانند در وضعیت امنیت روانی و جسمی به مداوای خود بپردازند.” مشکل اما اینجاست که خانم اصلانی سطح مطالبات طبیعی و منطقی زنان بیمار را تا وضعیت لباس بیماران پائین آورده و به مشکلات بسیاری که احتمالاً بیشتر از وضع لباس مورد توجه زنان است توجهی نمی‌کند، مشکلاتی همچون آلودگی محیط بیمارستان‌ها، کمبود دارو، کیفیت پائین خدمات و کمبود امکانات درمانی که حتی در پایتخت کشور هم همچنان وجود دارد، ضمن این که مشخص نیست زنانی که او دربارۀ آنان صحبت می‌کند چه کسانی هستند؟ و چه تعداد از کل جامعۀ زنان ایران را در بر می‌گیرند؟ به هر حال باید منتظر ماند و دید که با وجود این اظهار نظرها و تند شدن تب تفکیک جنسیتی در ایران بیمارستان‌ها چه شرایطی پیدا خواهند کرد و آیا مقاومت‌هائی که در مقابل دیگر جداسازی‌ها انجام می‌شود در مقابل این طرح هم دیده خواهد شد؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر