بنا به گزارشی از مریوان، روز پنجشنبه ۲۲ اردیبهشت ماه، زنان «محله ترمینال جدید» این شهر که از کمبود امکانات و وضعیت نابسامان خدمات شهری به ستوه آمده بودند، با در دست داشتن طوماری به سوی شهرداری شهر مریوان راه می افتند و ضمن درخواست ملاقات با شهردار، خواهان رسیدگی به محلات فقیرنشین و ساکنان زحمتکش این شهر می گردند.
زنان معترض این محله در طومار خود از شهردار مریوان می خواهند همانطور که توجه ویژه ای به محلات ثروتمند نشین و اعضای شورای شهر در زمینه آسفالت کوچه ها و معابر می نماید، به محلات فقیرنشین هم توجه داشته باشد و مردم این محلات نیز از خدمات شهری برخوردار گردند. اما تجمع آرام اعتراضی آنان، با خبرچینی یکی از مزدوران رژیم در شهرداری، منجر به دخالت نیروهای امنیتی می گردد و خواست به حق زنان، نه تنها پاسخ مثبتی نمی گیرد که عملاً تجمع و اعتراض شان در نتیجه حمله نیروهای امنیتی و انتظامی به خشونت کشیده می شود. «خانم میرزایی» نماینده زنان معترض توسط نیروهای سرکوبگر بازداشت می گردد و متعاقب آن همسر خانم میرزایی نیز از سوی اداره آگاهی شهر مریوان دستگیر می شود و تاکنون از سرنوشت هیچکدام از این دو نفر اطلاعی در دست نیست. علیرغم اینکه اعتراض زنان این محله فقیرنشین مریوان منجر به تحقق خواست های آنان نشده، با این حال این حرکت از اهمیت ویژه ای برخوردار است که باید آن را در ردیف یک مبارزه مدنی و یک اقدام پیشرو جای داد. نفس گردهم آمدن زنان یک محله و با هم تبادل نظر کردن و راه جُستن و تصمیم گرفتن و نماینده انتخاب کردن و تعیین مطالبه، آنقدر مهم و ارزنده است که باید آن را دستاوردی به حساب آورد و به عنوان یک الگوی موفق در عرصه مبارزه این دوره از آن نام برد. اهمیت این اقدام زنان شجاع محله ترمینال جدید مریوان، در این است که زنان یک محله رأسا و آگاهانه و از سر ضرورت تأمین نیاز زندگی شان شکلی از اعتراض را انتخاب و مبارزه ای عملی را در زمینه طرح و پیگیری مطالباتشان آغاز کرده اند. ادامه چنین حرکتی و کسب تجربیات عملی بیشتر می تواند به سازمانیابی و مبارزه هدفمند برای تحقق خواسته هایشان منجر شود. بدون شک تک تک زنانی که در این اقدام مشترک و شجاعانه، شرکت داشته اند؛ اکنون و بعد از این اقدام شان، با دید دیگری به خود و به دوستان همراه خود می نگرند. قطعا در جریان این اقدام مشترک، هر یک از شرکت کنندگان بیشتر از هر زمانی اعتماد به نفس پیدا کرده اند. بیشتر از هر زمانی احساس غرور کرده اند، بیشتر از هر زمانی با پروسه راه اندازی یک حرکت و اعتراض جمعی آشنا شده اند و بیشتر از هر زمانی پی به حکمت کار متشکل پی برده اند. این اقدام زنان محله فقیرنشین شهر مریوان نه تنها درخود ارزشمند است، که به زنان همه محلات فقیرنشین در شهرهای دیگر پیام می دهد که می توان با هم بود. با هم تصمیم گرفت و با هم راه افتاد و با هم مطالبه کرد. پیام می دهد که بدون اتحاد و همبستگی و بدون نقشه و عمل، کاری از پیش نمی رود. این اقدام الگویی بدست داد تا دیگران نیز خواست های شان را اینگونه متحدانه و همبسته پیگیری نمایند. زنان محله فقیرنشین مریوان با این اقدام شان، ضمن اینکه پتانسیل های مبارزاتی خود را رو آوردند، که مردم فقیر دیگر محلات را هم، تشویق به اقدامات مشابهی کردند. همه گروه های متشکلی که امروز وزن و جایگاه مبارزاتی قابل توجهی پیدا کرده و در جامعه مطرح شده اند، کم و بیش چنین پروسه ای را از سر گذرانده اند. برای نمونه امروز مادران پارک لاله به مناسبت های مختلف حضور اجتماعی دارند. علیه اعدام و شکنجه و زندان اعلامیه و بیانیه می دهند. این تشکل چنان جا افتاده است که عملاً به بخشی از جنبش زنان و کل جنبش توده ای، تبدیل شده است و با طرح شعارهای آزادیخواهانه و رادیکال خود، سهم و نقشی در نهادینه کردن روش های ابتکاری مبارزاتی علنی و توده ای داشته است. با پراتیک این سنت ها است که شکلی از مبارزه جا می افتد و نهادینه می شود. بدون این نهادها نمی توان ظرفیت های مبارزاتی پراکنده در وجود افراد را گردآوری کرد . اعتراض زنان محله فقیرنشین ترمینال جدید مریوان، نمونه ای درخور تحسینی است که بایستی از آن آموخت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر