من زندانی اندیشه یک قوم نادانم، یک روز برای رأی، آزاد و چند سال دیگر حیف نانم. از ناخن دست تا گیسوانم، از کفش پا تا ابروانم، من موجب وسوسۀ لامذهبانم. آخر ای بی مذهب بی مصرف، من هم چون دیگران، یک انسانم. شاید تو زادۀ شیطانی، شاید تو را مادری نیست، شاید تو را خواهری و دختری نیست، شاید. اما بدان ای سیه اندیش کوردل که این قوم، قوم دیرین نهاد، قوم کهن بنیاد، عمری با عزت و شرف، زنان را همچو مردان، در خط اول میدان، پاس داشته و گرام.
تو که امروز زنان را با زور سلاحت، با رجزهای سیاهت و بینش وقیحت به پستوی خانه میرانی، از چه رو در صفحات کتابت از خم ابرو و زلف سیاهش می خوانی؟ تو که از حضور زنان در میدان نگرانی، تو که بودن آنان را رفتن خود می دانی، تو که از رشادت آنان لرزانی، تو که فهم آنان را جهالت خود می خوانی، تو که از مهار آنان ناتوانی، جنگ با آزادی و اندیشه را تا به کی تحمل می توانی؟
من زن ایرانم، بجای تفنگ، قلم در دستانم. همچو اساطیر باستانم، با تو می جنگم با تمامی توانم. تو با تفنگت فاتح جسم و خاکی، من اما با قلم فاتح روح و روانم. یک به یک تمام ظلمت را به گوش جهان می رسانم. با هم بودن را از که بیاموزیم، ما که تنها بودن را از اسلام نوین آموختیم؟ راهی خواهم جست، چاره ای خواهم یافت.
من اینبار اما به جنگ تو و قومت نمی آیم، بلکه با جهد خود به ریشه کنی جهل و اندیشه ات آمده ام. من آخر دیده ام که ایران یک روز به دست یونانیان گشت ویران، یک روز به دست عربان. یک روز به دست مغولان فتح گشته، و بعد باز هم به دست عربان. و اینک بیگانگان با لباس دین بر مردم این سرزمین حاکمند و خود را ایرانی تر از هر ایرانی می خوانند!
نه اینکه نابودی این سرزمین، از بهر دین
بار آخر است
درخت دین، به خون ایران تشنه است
تازه این آغاز دفتر است
من اما از بهر منجی بدنبال مسیحا نفسان و مهدیان موعود نمی گردم، چرا که در اندیشه ام، یگانه منجی عالم، عقل است و خرد و اندیشه. من اما از بهر بهشت رویایی، سرزمین بهشتیم را دوزخ نخواهم ساخت و از دوزخ این دجالان، بهشتی خواهم آفرید. اگر نه امروز، فردایی می آید، فردایی که در سایه اندیشه، من و تو یک تنیم، یک روح و یک نفریم. اگر امروز اسیر اشکی هستیم که خود ریخته ایم، فردا با لبخندی بر لب، فاتح زمانیم، مسرور و شاد و خندانیم، چرا که آزادیبخش ایرانیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر