در سال ۲۰۰۹ رکسانا صابري، روزنامه نگار ايراني- آمريکايي، به جرم جاسوسي به هشت سال زندان در ايران محکوم شد. او پس از ۱۰۰ روز زندان در نهايت در دادگاه تجديدنظر آزاد شد. رکسانا صابري در مصاحبه اي با روزنامه پرتيراژ مترو به سؤالاتي در مورد تجربه تلخ خود در زندان اوين پاسخ داده است.
آيا شما قبل از دستگيري از جوانب خطرناک کار روزنامه نگاري در ايران آگاه بوديد؟
کار به عنوان روزنامه نگار در ايران به مراتب سخت تر و خطرناک تر از آمريکا و آلمان است. ولي من معتقدم بسيار مهم است کساني که در کشورهايي مانند ايران به اين حرفه مشغول اند يا در انتشار اخبار فعاليت مي کنند، به کار خود ادامه دهند. وگرنه جهان از اينکه در چنين کشورهايي چه مي گذرد آگاه نخواهد شد و حکومت ها نيز با فراغ بال به قانون شکني هاي خود ادامه خواهند داد. البته اين مسأله نبايد موجب شود روزنامه نگاران بدون ملاحظه دست به خطر بزنند.
شما در زندان اوين زنداني بوديد. اين مکان را چگونه توصيف مي کنيد؟
در زندان اوين، مدافعان حقوق بشر و زندانيان سياسي و عقيدتي بسياري زنداني هستند. شکنجه و اعدام نيز انجام مي شود. زندانيان به طور اسرارآميزي مي ميرند. من شکنجه نشده ام، ولي آنچه که به عنوان "شکنجه سفيد" مشهور است را متحمل شده ام. اين نوع شکنجه پيامدهاي فيزيکي ندارد، ولي اثرات رواني آن ويرانگر است. اين شکنجه يک نوع انزوا، ترفند، ارعاب، و زير پا گذاشتن شخصيت و شأن انساني است. با اينکه امروز اين تجربه زندان به بزرگ ترين چالش زندگي من تبديل شده، ولي هم سلولي هايم درس هاي مهمي به من آموختند. به عنوان مثال، به من نشان دادند که چطور مي توان درد و رنج ها را تحمل کرد و فرصت ها را به پيشرفت و پاي بند ماندن به عقايد تبديل نمود.
اکنون که آزاد هستيد، چطور زندگي مي کنيد؟
هميشه پشت سرم را نگاه مي کنم تا کسي دنبالم نباشد. يکي از مأموران زندان به من گفت وقتي آزاد شدم نبايد در اين مورد صحبت کنم، وگرنه حکم مرگم را امضاء کرده ام. يکي ديگر از آنها به من گفت عوامل جمهوري اسلامي مي توانند مرا هر کجاي دنيا که باشم پيدا کنند و بکشند. نمي دانم آيا اين تهديدها جدي بوده يا نه، ولي مي دانم که دولتمردان جمهوري اسلامي قبلاً در ترورهاي بين المللي دست داشته اند.
به نظر شما آيا موج انقلاب هاي خاورميانه به ايران نيز خواهد رسيد؟
رويدادهاي تونس و مصر از هم اکنون تأثير خود را بر ايران گذاشته است و باعث شده تا جنبش مردم معترض در ايران دوباره زنده شود. ولي شرايط متفاوت اند. ايران کمتر به غرب وابسته است و متحدانش، مانند چين و روسيه، کمتر به مسايل حقوق بشر مي پردازند. ولي مردم بيش از پيش خواستار روي کار آمدن دولتي هستند که مواضع شفاف داشته باشد و به حقوق بشر احترام بگذارد. به ويژه اينکه اکنون مردم اين احساس را پيدا کرده اند که حرف شان بر سرنوشت کشورشان تأثير دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر